GRUŹLICA SICORY

Prątki gruźlicy mogą przedostawać się do skóry albo z zewnątrz (zewnętrzne zakażenie pierwotne lub nadkażenie), albo też drogą naczyń krwionośnych oraz chłonnych z ogniska gruźliczego w ustroju. Biorąc pod uwagę rozmaity przebieg zjawisk odpornościowo-biologicznych w ustroju gruźliczym, a przede wszystkim stopień swoistego, alergicznego przestrojenia skóry, możemy sobie wytłumaczyć wielką rozmaitość obrazów chorobowych w gruźlicy skóry.

Gruźlica skóry wrzodziejąca pierwotna (tuberculosis cutis ulcerosa primaria ex iníectione externo) jest pierwotnym zespołem gruźliczym w skórze powstającym wskutek zewnętrznego zakażenia ustroju, który nie zetknął się jeszcze z prątkiem gruźlicy. Po upływie 2—3 tygodni od chwili zakażenia wytwarza się w miejscu wtargnięcia prątka nacie- czony guzek, rozpadający się i przemieniający w owrzodzenie rozszerzające się szybko na obwodzie. Sąsiednie węzły chłonne powiększają się i często rozmiękają z wytworzeniem przetok i owrzodzeń.

Leczenie polega na ogólnym podawaniu streptomycyny i hydrazydu kwasu izonikotynowego.

Gruźlica skóry rozsiana prosówkowa ostra (tuberculosis cutis miliaris acuta disseminata) jest postacią krwiopochodną i to zazwyczaj z pierwotnego, gruźliczego zespołu w płucach lub w węzłach wnękowych u niemowląt i małych dzieci jako wyraz uogólnionej gruźlicy prosówkowej. Objawy w skórze są zawsze rozsiane i symetrycznie ułożone i objawiają się w postaci wykwitów grudkowo-krostowych, rozpadających się w owrzodzenia, a niekiedy w postaci plamicy krwotocznej (purpura).