Progesteron w lecznictwie – ciąg dalszy

Dawkowanie progesteronu opiera się na spostrzeżeniu, że do przeprowadzenia śluzówki, przygotowanej przez hormony rujowe, w fazę wydzielniczą potrzeba ogółem 25 JM, tj. 25 mg progesteronu (5 razy a 5 mg). Stosuje się go zatem w przypadkach braku miesiączki po dwutygodniowym przygotowaniu śluzówki przez wprowadzanie ciał rujopęd- nych. W przypadkach bolesnego miesiączkowania lub silnych krwotoków miesięcznych podaje się natomiast progesteron na 3-6 dni przed oczekiwanym krwawieniem.

Stosowanie progesteronu zalecają niektórzy w niepłodności kobiecej, spowodowanej przez zbyt długie trwanie okresu przerostowego śluzówki macicy, w takich samych dawkach, od 4 dnia cyklu miesięcznego począwszy.

W grożącym poronieniu progesteron zalecany jest w dawkach 5 mg dziennie albo co drugi dzień. Leczenia nie należy jednak zbytnio przeciągać, jeśli krwawienie nie ustaje, a objawy grożącego poronienia utrzymują się nadal.__

We wszystkich wspomnianych przypadkach można progesteron zastąpić etynyl- testosteronem, podawanym doustnie w pięciokrotnie wyższych dawkach. Progesteron wydalany jest z moczem jako tzw. pregnandiol lub jego izomery (alopregnaudiol). Jest to związek biologicznie nieczynny, powstający przez rozkład progesteronu najprawdopodobniej w wątrobie. Ilość pregnandiolu w moczu wzrasta wkrótce po jajeczkowaniu, a ustaje na i-2 dni przed miesiączką, a więc w czasie, kiedy nastąpił już zanik ciałka żółtego.

W ciąży ilość jego stopniowo wzrasta ze względu na wytwarzanie się progesteronu także w łożysku i dochodzi w pierwszej jej połowie do 10 mg, a w drugiej od 20-50 mg. Ilość ta zmniejsza się wybitnie dopiero przed porodem, a po urodzeniu łożyska już w ciągu jednego lub dwóch dni znajdujemy w moczu tylko znikome ilości pregnandiolu.