Przestępstwo seksualne jako fenomen kultury

Nader oczywiste jest również spostrzeżenie, że od wieków życie seksualne ludzi jest splecione z przeżyciami uczuciowymi, z doznawaniem i dawaniem miłości. Tym samym życie seksualne zawsze promieniuje na zewnątrz (Umwelt, Aussenfeld. – jak to formułują wybitni seksuolodzy). Nass (1965) pisze, że Eros (w sensie pożądania nasyconego uczuciem miłości do kogoś) jest kultywowaną seksualnością.

Słowem – każdy typ przestępstwa seksualnego (jak np. zgwałcenie, kazirodztwo, pedofilia itp.) jako zjawisko jest fenomenem kultury i w swej genezie sięga do procesów kultury. Natomiast poszczególny, konkretny fakt zgwałcenia, pedofilii itp., zresztą jak każdy inny konkretny czyn przestępczy, może mieć treść i uwarunkowanie biologiczne. Tu wszakże, w sferze seksualnej, musimy uwzględniać dodatkowe układy (interferencję przeżyć uczuciowych, emocjonalnych, interakcje między- osobnicze, gęstą sieć społecznych tabu itd.), swoiste dla tej sfery ludzkiego życia.

W toku tych rozmyślań narzucają się wnioski z obserwacji życiowej, że opinia społeczna ze szczególną siłą odporu, surowym protestem reaguje na przestępstwa seksualne, gwałtownie potępia ich sprawców, domagając się surowych kar. Reckless (1961) zauważył, że ludzie nieraz mniej ostro reagują na fakty zabójstwa niż na popełnienie przestępstw seksualnych. Adomo cierpko powiada, że ludzie gwałtowniej, z większym oburzeniem reagują na uprawianie, ich zdaniem „nieprzyzwoitych”, nikomu nie przynoszących krzywd, praktyk seksualnych niż na maltretowanie żony czy dzieci przez męża, ojca. Przyczyny tak silnych reakcji są różne. Nauka kierująca się postulatem racjonalizmu i ideą humanizmu do tych reakcji odnosi się krytycznie, spostrzegając u ich podłoża nie tylko czynniki emocjonalne, poglądy irracjonalne, ale i przeżytki przesądów zabarwionych hipokryzją, zakłamaniem. W każdym razie głosy potępienia publicznego, jak wiemy, nie zawsze wypływają z rzeczywistej troski o los jednostki lub społeczności.