Ułożenie rodzącej a siła wydalenia

Wiadomo nam, że po zupełnym rozwarciu Ujścia zewnętrznego pęka pęcherz płodowy i odpływają wody poprzedzające. Wkrótce potem płód przesuwa się przez kanał rodny. Natychmiast po odpłynięciu wód należy sprawdzić tętno płodu, szczególnie w tych przypadkach, gdy główka jest nieustalona, gdyż grozi to wypad-nięciem części drobnych lub pępowiny. Niebywałe znaczenie ma obserwacja ustalania się główki we wchodzie. U pierwiastek, w około 60% jest ona ustalona, natomiast u wieloródek zaczyna się dopiero ustalać oraz stopniowo opuszczać do próżni. W okresie wydalania należy częściej wysłuchiwać tętno płodu. Po każdym bólu tętno zwalnia, a po kilku chwilach powraca do prawidłowej liczby uderzeń. Niewyrówny- wanie tętna przed wystąpieniem następnego bólu lub silne przyspieszanie i zwalnianie tętna bez poprzedzającego je bólu są wskaźnikiem niebezpieczeństwa grożącego życiu płodu. Po odejściu wód, macica silnie obkurcza się dokoła płodu. W czasie bólu zmniejsza się dopływ krwi do przestrzeni międzykosmkowych, a prócz tego może się wzmagać ucisk maciicy na pępowinę, gdyż leży ona po stronie grzbietowej płodu. Również przy nagłym obniżeniu główki tony serca płodu mogą po bólu przejściowo ulec silnemu zwolnieniu wskutek ucisku na czaszkę’

Z chwilą kiedy główka opuści się na dno miednicy występują bóle parte. W razie potrzeby możemy je wzmocnić sztucznie, ucząc rodzącą przeć, jak mówimy „wyrabiać bóle”. W tym celu należy rodzącej dać punkty oparcia dla nóg i uchwyty dla rąk. Uchwytem mogą być dwa końce prześcieradła, przerzuconego przez krawędź łóżka, ręce prowadzącego poród lub specjalnie do tego celu przeznaczone przyrządy. Rodzącej polecamy przeć w tej chwili, kiedy odczuwa samoistne parcie i naśladować siłę narastania bólów.