Zapobieganie durowi plamistemu

Leczenie duru plamistego wymaga przede wszystkim stosowania środków podtrzymujących krążenie (kofeina, kamfora, adrenalina), uspokajających (brom), przeciwgorączkowych (piramidon, kąpiele letnie, okłady ochładzające). Z dobrym wynikiem stosowano leczenie swoiste surowicą ozdrowieńców, jak również pomyślna okazała się wakcynote- rapia (szczepionka Pszenicznowa albo Krontowskiej). Antybiotyki: chlo- romycetyna i aureomycyna okazały się bardzo skuteczne powodują one nie tylko złagodzenie przebiegu, ale i skrócenie okresu trwania choroby.

Zapobieganie durowi plamistemu opiera się przede wszystkim na przecięciu drogi przenoszenia zarazka, tj. na zwalczaniu zawszenia. Podniesienie stopy życiowej ludności i warunków bytowych, przestrzeganie podstawowych zasad higieny w życiu codziennym i uświadomienie sanitarne niewątpliwie przyczyni się do całkowitej likwidacji wsza- wicy. Chory na dur plamisty podlega natychmiast przymusowej hospitalizacji i natychmiastowemu zgłoszeniu w najbliższej stacji sanitarno- -epidemiologicznej. Dokładne przepisy określają szczegółowo dalsze postępowanie przeciwepidemiczne co do chorego, jak i jego otoczenia. W ostatnich latach zaczęto stosować czynne uodpornienie za pomocą szczepionki zawierającej zawiesinę zabitych riketsji. Jak wspomniano poprzednio, szczepionkę wykrył i zastosował Weigl (Lwów 192-0 r.). Obecnie są w użyciu szczepionki wytwarzane inną metodą (Krontowskiej i Majewskiego w ZSRR, Coxa w Ameryce).