Leczenie hipokaliozy

Polega ono nie tylko na odstawieniu leku będącego przyczyną niedoboru potasu, lecz także na szybkim uzupełnieniu brakujących ilości tego elektrolitu. Każda bowiem hipokalioza jest niebezpiecz- na dla życia, nawet wówczas, gdy obraz kliniczny nie wskazuje na potrzebą szybkiej interwencji.

Wielkość niedoboru potasu należy ocenić na podstawie obrazu klinicznego, wyniku oznaczenia stężenia potasu w osoczu oraz stopnia zaawansowania zmian elektrokardiograficznych. Pomimo wielu zastrzeżeń najlepszym wskaźnikiem stopnia niedoboru tego pierwiastka jest stężenie potasu w osoczu, jeżeli jest ono zmniejszone. Na podstawie badań klinicznych ustalono, że zmniejszeniu kaliemii z 4,0 do 3,0 mmol/1 odpowiada niedobór 100-200 mmol (średnio 150 mmol), natomiast przy dalszym zmniejszeniu o każdy mmol/1 niedobór wzrasta o dalsze 200-400 mmol (średnio 300 mmol). Na przykład przy kaliemii = 2 mmol/1 niedobór potasu wynosi 150 + 300 = 450 mmol.

W nieobecności zaburzeń rytmu serca i objawów nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, leczenie chlorkiem potasowym należy rozpocząć doustnie, podając nie więcej niż 7-8 g/24 h (7,5 g = 100 mmol). Aby uniknąć powstawania ostrych wrzodów w jelitach, chlorek potasowy należy podawać po posiłkach z dużą ilością płynów. We wszystkich przypadkach hipokaliemii przebiegającej z zaburzeniami rytmu serca, leczenie należy rozpocząć dożylnie, podając chlorek potasowy w 5–10% roztworze glukozy, w ilości 20 mmol/h, do chwili cofnięcia się objawów sercowych. W 500 ml roztworu glukozy nie należy rozpuszczać więcej niż 60-90 mmol chlorku potasowego. –

Ilość potasu podawanego dożylnie w ciągu doby należy uzależnić od stanu klinicznego chorego, zmiany stężenia potasu w osoczu oraz obrazu ekg. Wynosi ona najczęściej nie więcej niż 120 mmol/24 h. W wyjątkowych przypadkach może zachodzić potrzeba podawania 400 mmol potasu lub nawet więcej w ciągu jednej doby (obserwacje własne). Podawanie takiej ilości potasu wymaga intensywnego nadzoru zarówno stanu klinicznego, jak i biochemicznego.

W hipokaliozie wynikającej z nadmiernej podaży gliko- lub mineralo- kortykosteroidów wskazane jest również stosowanie spironolaktonu (w dawce 300 mg/24 h) oraz diety bezsolnej.

W hipokaliozie spowodowanej wymiotami lekiem z wyboru jest izo- toniczny roztwór chlorku sodowego (p. Polekowa zasadowica metaboliczna). Leczeniem z wyboru hipokaliozy w przebiegu kwasicy cewkowej typu dystalnego jest podawanie wodorowęglanu sodowego (p. polekowa kwasica metaboliczna).