POPĘD SEKSUALNY A MOŻLIWOŚCI JEGO ZASPOKOJANIA – KONTYNUACJA

Postulat wzajemności, równorzędności zaangażowania, jednakowej, wzajemnej akceptacji w stosunkach seksualnych stwarza dalsze trudności i odsłania nowe paradoksy. Akt seksualny jest aktem spontanicznym przejawiają się w nim zarówno psychiczne, jak i cielesne, biologiczne potrzeby człowieka. Miłość ma podłoże seksualne, a więc cielesne, cielesność zaś jest bezpośrednim polem ekspresji duchowych potrzeb człowieka. Współczesna filozofia (M. Merleau-Ponty – jeden z czołowych przedstawicieli egzystencjalizmu) wskazuje na to, że człowiek, poprzez cielesne zaangażowanie w świat, uzyskuje nie tylko poznanie świata, ale i poznanie samego siebie. Stosując to do zachowań seksualnych, człowiek przez doznania cielesne dowiaduje się, w jakim stopniu i w jaki sposób zaangażowany jest w przeżycia drugiego człowieka i czy zaangażowanie to jest autentyczne. Wiele swoich przekonań i przeżyć można zakłamać, wmawiając sobie, że się w nie wierzy, nie da się jednak kłamać wówczas, gdy chodzi o reakcje cielesne, tak istotne w stosunkach seksualnych. W cielesnym zachowaniu przejawia się rzeczywisty, autentyczny stosunek do drugiej osoby. Odwołajmy się tu do rozważań R. Ingardena (1960), który analizując strukturę świadomości i związek jej z ciałem, wskazuje na to, że w akcie seksualnym związek cielesności z duchową stroną człowieka jest szczególnie ścisły. Człowiek poznaje siebie nie tylko na drodze refleksji, lecz przez zdawanie sobie sprawy z tego, co się rozgrywa w jego ciele. Doznając szczególnej rozkoszy w akcie seksualnym poznaje zarazem swój stosunek do partnera typ cielesnych doznań zależy bowiem od stopnia i rodzaju miłości. Właśnie doznania pouczają o tym, czy naprawdę daną osobę kochamy, czy też ją tylko lubimy, czy wreszcie jest nam w ogóle obojętna. Miłość przejawia się w zachowaniach widocznych na zewnątrz, podpadających pod obserwację innych ludzi. Jakże często najpierw inni wiedzą, że człowiek jest zakochany, zanim on sam to sobie uświadomi także inni już spostrzegają, że miłość wygasła, mimo że człowiek jeszcze się łudzi, że kocha.