PROBLEMY MORALNE SEKSUOLOGA

Pewne problemy moralne w praktyce lekarza seksuologa wynikają z realizacji koncepcji różnic indywidualnych oraz związanych z tą koncepcją przemian poglądów w zakresie normy seksualnej. Koncepcja różnic indywidualnych, aczkolwiek przyjęta powszechnie przez medycynę, przez długi czas była odrzucana w odniesieniu do zachowań seksualnych. Stąd też wywodził się jeden z zasadniczych błędów w podejściu do zachowań seksualnych, polegający na zawężaniu zakresu praktyk seksualnych uznawanych za normalne oraz wytyczaniu zbyt wąskich i sztywnych ram, w których powinno się rozgrywać życie seksualne człowieka, jakie kwalifikowano jako normalne. Wprowadzenie koncepcji różnic indywidualnych do seksuologii znalazło swój najpełniejszy wyraz w zmianie poglądów na zagadnienie normy seksualnej. Z poglądów tych wynika, że rodzaj praktyk seksualnych nie ma żadnego znaczenia dla kwalifikacji danych zachowań do normalnych lub patologicznych. Te nowe koncepcje seksuologiczne w wielu przypadkach pozostają w sprzeczności z modelami normatywnymi, uznawanymi i propagowanymi przez seksuologów oraz z ich osobistymi preferencjami dotyczącymi zachowań seksualnych. Staje się to przyczyną powstawania pewnych problemów moralnych w układzie lekarz-pacjent. Dość często bowiem zdarza się, że modele normatywne i osobiste preferencje odnośnie do zachowań seksualnych uznawane przez lekarzy seksuologów (a uwarunkowane m.in. wychowaniem ich w określonych środowiskach, różniących się stopniem tolerancji wobec różnych zachowań seksualnych) nie są zgodne z nowymi koncepcjami rozwoju seksuologii, a więc w pewnym stopniu nie są zgodne z rzeczywistością. Jednakże próby inspiracji pacjenta, zmierzające do przyjęcia modeli normatywnych seksuologa, muszą budzić zastrzeżenia moralne. Także w tych przypadkach (podobnie jak to było w przypadku hołdowania przez lekarza określonym doktrynom religijnym) obowiązuje lekarza postępowanie zgodne z poglądami naukowymi, nawet jeśli jest ono sprzeczne z jego osobistymi preferencjami oraz modelami normatywnymi. Wiąże się to bowiem z koniecznością przyjęcia przez lekarza pewnej postawy moralnej (oceniającej, współczującej, karzącej, akceptującej) wobec zachowań pacjenta. Z powyższego wynika, że nie budzi zastrzeżeń moralnych postawa akceptująca różnorodność zachowań i praktyk seksualnych u pacjenta, mieszczących się w granicach normy (np, praktyki oralno-geni- talne), mimo że są one niezgodne z osobistymi modelami normatywnymi lekarza, a nawet budzą w nim odrazę. Przyjęcie w takim przypadku postawy oceniającej lub ganiącej i karzącej – jako niezgodne z poglądami naukowymi powoduje powstanie problemów moralnych. To samo odnosi się do wielu innych praktyk i zachowań seksualnych, np. ustosunkowania się do różnorodnych pozycji przy spółkowaniu, ustosunkowania się do zaburzeń seksualnych pojawiających się wyłącznie w kontaktach pozamałżeńskich itp.