Części mięśnia dźwigacza odbytu

Części mięśnia dźwigacza odbytu przyczepiające się w pobliżu spojenia łonowego obejmują zatem pochwę, a ku tyłowi częściowo przechodzą w ścianę odbytnicy, a częściowo otaczają ją swoimi wiązkami. Miejsce, w którym pochwa przebija warstwę wiązek mięśniowych dźwigacza odbytu, zwie się szczeliną płciową (hiatus genitalis).

Trzon macicy kobiety dojrzałej jest w warunkach prawidłowych zawsze większy niż szczelina płciowa, ale zarówno uszkodzenie lub zwiotczenie wiązek mięśniowych dźwigacza zdążających do spojenia łonowego, jak zmniejszenie się trzonu macicy wskutek zmian zanikowych mogą w razie dużego ciśnienia we- wnątrzbrzusznego umożliwić przepchanie się macicy przez hiatus genitalis.

Na zewnątrz od przepony moczowo-płciowej po obu stronach w warstwie podskórnej i podpowię- ziowej znajdują się trzy mięśnie, tj. mięsień kulszowo-jamisty (rn. isckio- cavernosus), mięsień opuszkowo-ja- misty (m. bulbocavemosus) oraz mięsień poprzeczny krocza powierzchowny (m. tramversus perinei superficialis).

Pierwszy z nich odchodzi od okostnej ramienia wstępującego kości kulszowej i biegnąc ku spojeniu łonowemu pokrywa ciało jamiste łechtaczki. Przy skurczu wywiera ucisk na żyły odprowadzające krew z łechtaczki i powoduje jej wzwód.

Na przekroju można stwierdzić, że zawiązek gruczołu płciowego jest złożony z niezróżnicowanych, gęsto obok siebie ułożonych komórek. Są one pokryte jedną warstwą walcowatego nabłonka, która odpowiada przyszłemu nabłonkowi po wierzchni jajnika. Leżące pod tą warstwą komórki nabłonkowe pierwotnego gruczołu płciowego wrastają w miarę dalszego bujania w podścielisko ciała Wolffa. Wskutek takiego rozrostu gruczołu płciowego stwierdza się w nim już bardzo wcześnie część korową i część rdzenną./

Skupienia komórek nabłonkowych zostają stopniowo rozbite na nieregularne masy przez rozwijającą się tkankę łączną i naczynia krwionośne ciała Wolffa, tak że zatracają przeważnie łączność z nabłonkiem powierzchownym. Komórki przenikające najgłębiej w postaci litych sznurów (powrózki rdzenne) nie ulegają zróżnicowaniu. Kończą się one szeregiem nabłonkowych kanalików, które tworzą tzw. siatkę jajnika (rete ovarii), pozostającą też w łączności z końcowymi cewkami ciała Wolffa.

Komórki leżące bardziej powierzchownie bujają w dalszym ciągu i tworzą nieregularne skupienia. Część ich przekształca się w tzw. oogonie – duże komórki o jasnych jądrach część zaś nie ulega już dalszemu zróżnicowaniu i tworzy nabłonek pęcherzyków. W miarę dalszego rozwoju oogonie przestają się tworzyć, a już wytworzone zaczynają się przekształcać w pierwotne jajka (owocyty I rzędu). W tym okresie stają się znacznie większe, a jądra ich wskutek odmiennego układu chromatyny przyjmują postać tworów siateczkowatych.