Najczęstszą zmianą, obserwowaną w rogówce, jest odkładanie się złogów substancji wprowadzanych do organizmu jako leki. Złogi te mogą gromadzić się w różnych warstwach rogówki. Obraz kliniczny zależny od tego zaburzenia jest zmienny, a wpływ na ostrość wzroku zależy od ilości i umiejscowienia złogów. Niektóre związki tworzą odwracalne połączenia z białkami komórek rogówki, inne pozostają w tkankach na stałe, jeszcze inne wywołują odczyny alergiczne. Rzadziej występującą zmianą w rogówce jest odwracalny obrzęk polekowy.
Odkładanie się złogów w rogówce występuje po podawaniu leków zarówno pochodzenia organicznego, jak i nieorganicznego.
Chlorochina i inne leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwpierwot- niakowym powodują zmiany w rogówce u 30-70% chorych po leczeniu trwającym od 6 miesięcy do 3 lat. Po dłuższym stosowaniu częstość występowania zmian rogówkowych się zwiększa.
Lek lub produkty jego rozpadu gromadzą się w nabłonku rogówki, tworząc odwracalne połączenia z nukleoproteinami wewnątrzkomórkowymi. Hamują one przypuszczalnie działanie dehydrogenaz. Obraz kliniczny zmienia się w zależności od okresu keratopatii chlorochinowej. Początkowo występuje tylko obrzęk nabłonka rogówki, potem powstają zmętnienia składające się z licznych punkcikowatych lub kłaczkowatych złogów, głównie w dolnej części rogówki. Zmiany dotyczą obu oczu. Chorzy na ogół nie odczuwają żadnych zaburzeń wzroku, wyjątkowo tylko lekki światłowstręt lub widzą aureolę wokół źródła światła.
Leave a reply