Category Kategoria Medyczna

Aldosteron jest hormonem steroidowym wytwarzanym przez komórki warstwy kłębkowatej kory nadnerczy. Odznacza się on obecnością grupy aldehydowej przy C-18. Budowę chemiczną oraz główne drogi metaboliczne aldosteronu przedstawiono na ryc. 16. Podane na rycinie wartości liczbowe wyrażają procentowe ilości danego metabolitu w stosunku do dobowego wydzielania aldosteronu. Dotychczas poznano losy zaledwie połowy wytwarzanego w ciągu doby aldosteronu. Wydalanie metabolitów aldosteronu odbywa się głównie przez nerki.

Jedną z metod wykrywania IgE są próby śródskórne. W rozpoznawaniu uczulenia na penicylinę testy śródskórne z penicyloilo-l-polilizyną (PPL) odgrywają podstawową rolę diagnostyczną, co potwierdzają autorzy amerykańscy [19], którzy wykonali badania u 1160 pacjentów uczulonych na penicylinę, stwierdzając dużą zgodność wyników prób śródskórnych z objawami klinicznymi po penicylinie oraz większy procent dodatnich wyników z PPL niż z penicyliną G u uczulonych na ten antybiotyk. Dane te są zgodne z wynikami otrzymanymi przez innych autorów [2, 6, 24, 26, 28],

Czasami, zwłaszcza u kobiet młodych, nagromadzenie się tłuszczu w powłokach, w okolicy pępka, wypełnienie jelit i żołądka gazami i powiększenie się rozmiarów brzucha nasuwają podejrzenie rozwijającej się ciąży lub guzów jajnika albo macicy – nie mówiąc już o możliwości zaokrąglenia się brzucha ponad spojeniem łonowym w następstwie wypełnienia pęcherza moczowego.

Oględziny narządów płciowych zewnętrznych powinny poprzedzić zawsze badanie przez pochwę lub odbytnicę. Należy zwrócić uwagę na okolicę odbytu (kłykciny płaskie), ujście cewki moczowej (rzeżączka, polipy) i wejście do pochwy (wady rozwojowe, owrzodzenia).

Reakcja organizmu na środki znieczulające miejscowo może być ograniczona lub ogólna. W jednym i drugim przypadku odczyn może pojawić się wcześniej lub też późno w stosunku do chwili znieczulenia. Toksyczne działanie tych środków na tkanki w miejscu wstrzyknięcia jest rzadkie. Odczyny ogólne mogą dotyczyć ośrodkowego układu nerwowego oraz układu krążenia. Pojawienie się tych reakcji może być następ- stwem: a) zbyt szybkiego wchłaniania się do krwiobiegu działających niepożądanie łub toksycznie związków chemicznych, jakimi są środki znieczulające miejscowy), i zbyt dużego ich stężenia we krwi (zaledwie 1% przypadków) oraz b) uczulenia organizmu.

Niedostateczna aktywność folitropiny powoduje nieprawidłowe dojrzewanie pęcherzyka, co w konsekwencji daje nieprawidłowe ciałko żółte. Liczba receptorów dla lutropiny jest również niedostateczna, dlatego też wytwarzanie progesteronu jest małe. Stosowanie choriogonadotropiny w tych przypadkach nie może wpłynąć na zwiększenie tworzenia się progesteronu.

Krwotok towarzyszący pęknięciu rogu szczątkowego jest zwykle gwałtowny i obfity. Jeżeli mięśniówka nie ma dostatecznej zdolności kurczenia się, krwotok może być nawet śmiertelny, jeśli jednak jest ona lepiej rozwinięta, krwawienie może być szybko opanowane. W wyjątkowych przypadkach płód, który nie zginął po pęknięciu torebki ciążowej, może wypaść do brzucha, a jeśli otaczająca go owodnia i łożysko pozostaną nienaruszone, może się dalej rozwijać w obrębie jamy otrzewnowej.

Leczenie. Leczenie nieżytów tak szyjki macicznej, jak jej trzonu polega w okresie ostrym wyłącznie na położeniu chorej do łóżka, zaleceniu okładów wysychających oraz podawaniu lekówr przeciwbólowych (pabialgina, cibalgina, sup- positoria c. opio etc.). W okresie tym należy wstrzymać się od jakichkolwiek rękoczynów, mających na celu oddziaływanie wprost na schorzałą macicę, a co najwyżej stosować przepłukiwania pochwy płynami obojętnymi celem usunięcia wydzieliny ropnej, która by mogła uszkodzić jej nabłonek. Ogromne znaczenie ma natomiast stosowanie w tym okresie antybiotyków, a więc sulfaniłamidów (w postaci pastylek) oraz penicyliny w dawce ogólnej od 600 000 do 1 000 000 j. Stosowanie tych środków w razie potrzeby należy przedłużyć aż do ustąpienia objawów klinicznych.

Najczęstszą zmianą, obserwowaną w rogówce, jest odkładanie się złogów substancji wprowadzanych do organizmu jako leki. Złogi te mogą gromadzić się w różnych warstwach rogówki. Obraz kliniczny zależny od tego zaburzenia jest zmienny, a wpływ na ostrość wzroku zależy od ilości i umiejscowienia złogów. Niektóre związki tworzą odwracalne połączenia z białkami komórek rogówki, inne pozostają w tkankach na stałe, jeszcze inne wywołują odczyny alergiczne. Rzadziej występującą zmianą w rogówce jest odwracalny obrzęk polekowy.

Druga międzynarodowa konferencja standaryzacyjna (w r. 1935) zaleciła bowiem oznaczać nazwą międzynarodowej jednostki benzoatowej hormonu rujowego (MJB) tę ilość estradiolmonobenzoatu, która zdolna jest wywołać ruję u wytrzebionej samicy myszy. Wynosi ona 0,1 gamma tego związku. Zazwyczaj czyste hormony rujowe oznaczane są w JM, a ich estry (działające silniej) w MJB_

W praktyce stosuje się ciała rujopędne albo jako ovaria sicca lub wyciągi z jajnika, których działanie jest b. słabe ze względu na niewielką zawartość substancji czynnych, albo w postaci czystych hormor.ów rujowych lub ich bcnzoatów.

Neurohormon ten wyizolowały z podwzgórzy świń i owiec zespoły pod kierunkiem Schally’ego i Guillemina w 1971 r. Jest dekapeptydem o sekwencji aminokwasów piro-Glu-His-Trp-Ser-Tyr-Gly-Leu-Arg-Pro-Gly(NH2). Endogenna gonadoliberyna jest uwalniana z zakończeń nerwowych wyniosłości przyśrodkowej (eminentia medicdis) podwzgórza do naczyń układu wrotnego przysadki. Ostatnio doniesiono także o występowaniu gona- doliberyny lub podobnej substancji poza podwzgórzem, m.in, w jajniku, jądrze oraz zwojach układu autonomicznego.

Najdłużej i jak dotąd najczęściej stosowaną metodą hormonalnego leczenia raka gruczołu krokowego jest leczenie estrogenami. Stosowanie estrogenów ma na celu zmniejszenie stężenia testosteronu wpływającego pobudzająco na rozwój raka gruczołu krokowego. Po leczeniu estrogenami następuje wyraźna poprawa stanu ogólnego chorego, ustępują dokuczliwie bóle zależne od przerzutów do kości, zmniejsza się zaleganie moczu, a nawet ustępuje całkowite zatrzymanie moczu. Guz wyraźnie się zmniejsza, obserwuje się zahamowanie, a czasami nawet ustępowanie przerzutów kostnych. Poprawiają się wyniki badań pomocniczych. Około 20(Vw chorych nie reaguje jednak od samego początku, a większaść chorych, nieodpowiednio ieczonych, przestaje być wrażliwa na estrogeny średnio już po 6 miesiącach.