Badania nie potwierdziły też tezy, że pornografia zwiększa odsetek przestępców seksualnych. Wyniki badań Kinseya i współpracowników (1948, 1953) zaprzeczyły powyższej tezie, bowiem przestępcy seksualni wcale nie stykali się częściej z pornografią ani nie interesowali się nią bardziej niż ludzie nie dokonujący przestępstw seksualnych. Raport Państwowej Komisji Seksualnej i Oświecenia z 1961 r. w Danii stwierdza, że od czasu zniesienia karalności pornografii liczba przestępstw seksualnych obniżyła się o 25%. Spadek liczby przestępstw seksualnych nastąpił w szczytowym momencie niebywałego wzrostu ilości materiałów pornograficznych. Z faktów tych wynika, że przestępstwa seksualne nie są powodowane przez pornografię, a wydaje się, że są raczej indukowane przez zahamowanie rozładowania seksualnego. Gebhard, Gagnon, Porae- roy i Christianson (1965) przebadali 1500 przestępców seksualnych co do ich reaktywności i stopnia podniecania się pornografią, a wyniki porównali z wynikami badań 888 przestępców nieseksualnych. Stwierdzili oni, że 28% przestępców seksualnych doznawało podniecenia seksualnego wskutek oddziaływania pornografii, lecz podobnego podniecenia doznawało 34% osobników z grupy kontrolnej. Oznacza to, że przestępcy seksualni nie reagują silniej na pornografię niż normalni pod względem seksualnym mężczyźni.

Powstaniu więzi między dorosłymi samcami i samicami u ssaków towarzyszy przeważnie zachowanie seksualne. Znane są jednak przypadki powstawania więzi między dorosłymi samcami i samicami ssaków w sytuacji nie seksualnej. Tak na przykład le Beouf (1967) badając (w grupie złożonej z czterech suk i pięciu psów) stopień zainteresowania jakim poszczególne suki darzyły poszczególne samce, stwierdził, że każda z suk będąc w stanie anestrusu spędzała niejednakową ilość czasu na kontaktach z poszczególnymi samcami. Pozwoliło to na ustalenie dla każdej z nich swoistej „hierarchii sympatii” do samców. Hierarchia taka ustalona w stanie anestrusu utrzymywała się do momentu wejścia suki w estrus, po czym ulegała dramatycznej zmianie. Niejednokrotnie samiec, który w sytuacji anestrusu zajmował najwyższe miejsce w hierarchii spadał na najniższe i odwrotnie, inny, którym w stanie anestrusu suka zupełnie się nie interesowała, teraz stawał się ośrodkiem największego zainteresowania. Następnie po przeminięciu estrusu wszystko wracało do stanu poprzedniego. Wyniki tych doświadczeń wskazują na wytwarzanie się u dorosłych psów więzi międzyosobniczej w sytuacji nieseksualnej. Ponadto wskazują one również na istnienie u suk odmiennych kryteriów określających atrakcyjność samca w sytuacji seksualnej i nieseksualnej.

Trudność stojąca przed seksuologią społeczną polega na kierowaniu dwoma tendencjami, które nie muszą być (ale bywają) sprzeczne. Z jednej strony zubożanie funkcji seksu, z drugiej jego autonomizacja, tak z zespołu pokrewnych wartości (np. rodzina), jak i celów, które mogłyby go limitować (prokreacja). Seksualność ludzka, to nie tylko satysfakcjonująca kopulacja, ale działanie, które ma się przyczyniać do pełniejszej ekspresji, podnoszenia poziomu wykonywanych czynności, zabezpieczenia przed dewiacją (w dawnej konwencji językowej – „wynaturzeniem”, w obecnej – aspołecznym zachowaniem). W ramach różnej płciowości ludzkiej – seks ma być też pomocą w doborze i w interakcjach pozafizjo- logicznych, elementem wychowawczym, wzmacniającym samokontrolę i odpowiedzialność społeczną. Nie tylko w świetle reguł moralnych, ale

Wartość ta rozumiana być może jako tendencja do przeciwstawienia się wszelkiemu zakłamaniu, pruderii, tradycyjnemu traktowaniu seksu. Artysta, który uznaje, iż prawda jest dominującą wartością jego sztuki, starać się będzie oczyścić sferę seksualną z wszelkich naciałości nieistotnych. Seks wyabstrahowany artystycznie z innych doznań prowadzić może do odkrycia siebie samego czy drugiego człowieka w nowy sposób (np. przez odrzucenie naleciałości cywilizacyjnych, gry, fałszywego filozofowania). Zapewne tego rodzaju postawę zajął Lawrence w powieści Kochanek Lady Chatterley, Witkacy w Nienasyceniu, Picasso w cyklu grafik z ostatniego okresu życia, Joyce w Ulissesie. Uwagę zwraca pewien szczególny fenomen, kiedy to artysta prezentuje w swych dziełach postawę zasadniczo obcą seksualizmowi, z gruntu intelektualną, skierowaną na wyabstrahowane przeżycia psychiczne, dociekanie istoty świata jtp., lecz w konkretnym dziele, ulegając niejako rzeczywistości, w imię autentyzmu, a więc prawdy artystycznej, wprowadza elementy związane z życiem seksualnym. Czyni tak na przykład Kafka. W jego Procesie i Zamku znajdują się sceny jednoznacznie seksualne, wprowadzone właśnie gwoli oddania sprawiedliwości prawdzie życia, a tym samym prawdzie sztuki, tak jak ją artysta pojmował.

Dziesięć dni później Jane zauważyła, że białka oczu Eda są lekko żółte. „To chyba wina oświetlenia” – powiedział Ed – „bo twoje też”. T ego dnia położyli się spać czując ogromne zmęczenie, chociaż było dopiero pół do dziewiątej wieczorem. Nazajutrz przy goleniu Ed doznał szoku widząc swoje odbicie w lustrze. Żółte

Stan zaopatrzenia materialnego w sprzęt ortopedyczny obrazuje wymownie zestawienie przedstawione w tabeli 1, dokonane na podstawie danych uzyskanych w 1987 r.

Wzrost rangi seksu (jak i innych wartości witalnych) w stosunku do pozostałych wartości współczesnego człowieka wpłynął prawdopodobnie najsilniej – i to w specyficzny sposób – na renesans rytuału i obrzędu, nie mówiąc o micie. W wielu kulturach obrzędy, obok standaryzacji regulującej aktywność seksualną, miały też okresowo charakter „klapy bezpieczeństwa” i przyzwalały na nieskrępowaną aktywność seksualną (przykładem – noc świętojańska). Ta zasada organizacyjna obrzędu jest dziś szczególnie znacząca. Obserwujemy wyraźne dążenie do organizowania sytuacji, które umożliwiłyby nieskrępowaną aktywność seksualną, ale w kontekście takiej rytualizacji, która jest stymulatorem koncentracji zainteresowań i różnych form pobudzenia (operowanie światłem, dźwiękiem, obrazem, filmem, środkiem farmakologicznym i alkoholem przyjmowanym w wyszukanych formach). Nie jest to już prosty pierwiastek

Zaproponowano kilka teorii wyjaśniających, w jaki sposób chromosom Y wywiera wpływ na rozwój płciowy w kierunku męskim. Sumując je możemy powiedzieć, że gen lub geny determinujące różnicowanie pierwotnej gonady w kierunku męskim są umiejscowione w chromosomie Y, a być może również w autosomach, i wywierają swój wpływ bezpośrednio lub przez odblokowanie mechanizmów prowadzących do męskiego różnicowania gonady (Ford, 1970 Boczkowski, 1971),

Przyczyną zamartwicy płodu jest niedotlenienie. Powodem tego mogą być schorzenia matki, jak choroby serca i płuc, niedokrwistość, skrwawienie się w czasie porodu, przedwczesne odklejenie łożyska i węzły prawdziwe pępowiny. Najczęstszą jednak przyczyną bywa przerwanie krążenia pępowinowego lub matczynego w przestrzeniach międzykosmkowych. Ucisk na naczynia pępowinowe został omówiony powyżej. Przerwanie krążenia w przestrzeniach międzykosmkowych jest spowodowane czynnością porodową, czyli skurczami mięśniówki macicy, powodującymi zamknięcie naczyń maciczno-łożyskowych. Do czasu odejścia wód, jakkolwiek w czasie każdego skurczu macicy krążenie międzykosmkowe chwilowo jest upośledzone, to w czasie przerwy zositaje wyrównane. Natomiast po odejściu dużej ilości wód, częstych i silnych bólach, występuje zwijanie mięśni macicy, które może spowodować przerwanie krążenia w naczyniach maciczno-łożyskowych. Tężec macicy prawie zawsze powoduje zamknięcie tych naczyń i śmierć płodu. Zawały przestrzeni międzykosmkowych i częściowe odklejenie łożyska zmniejszają jego czynną powierzchnię i mogą być także przyczyną śmierci płodu..

Dawkowanie progesteronu opiera się na spostrzeżeniu, że do przeprowadzenia śluzówki, przygotowanej przez hormony rujowe, w fazę wydzielniczą potrzeba ogółem 25 JM, tj. 25 mg progesteronu (5 razy a 5 mg). Stosuje się go zatem w przypadkach braku miesiączki po dwutygodniowym przygotowaniu śluzówki przez wprowadzanie ciał rujopęd- nych. W przypadkach bolesnego miesiączkowania lub silnych krwotoków miesięcznych podaje się natomiast progesteron na 3-6 dni przed oczekiwanym krwawieniem.

Stosowanie progesteronu zalecają niektórzy w niepłodności kobiecej, spowodowanej przez zbyt długie trwanie okresu przerostowego śluzówki macicy, w takich samych dawkach, od 4 dnia cyklu miesięcznego począwszy.

W grożącym poronieniu progesteron zalecany jest w dawkach 5 mg dziennie albo co drugi dzień. Leczenia nie należy jednak zbytnio przeciągać, jeśli krwawienie nie ustaje, a objawy grożącego poronienia utrzymują się nadal.__

Mikołaj Venette, francuski anatom i chirurg, wydał w 1675 foku dzieło La Génération de l’Homme ou Tableau de l’Amour Conjugal. Opisał w nim dość dokładnie, a ponadto zilustrował męskie i żeńskie narządy płciowe. Poruszył też zagadnienia związane z wychowaniem seksualnym. Mimo że zastosował pewne środki ostrożności, między innymi posługiwał się jedynie pojęciem miłości, a nie rozkoszy, nie wspominał nic o masturbacji ani o żadnych dewiacjach seksualnych, wybuchł duży skandal i książka została skonfiskowana.